Lütt Matten, de Has,
de mak sick en Spoß,
he wär bi´t Studeer´n,
dat Danzen to lehr´n,
un danzt ganz alleen
op de achtersten Been.

Käm Reinke, de Foß,
un dacht: Dat´s en Kost!
Un seggt: Lüttje Matten,
so flink od ´e Padden?
Un danzt hier alleen
op de achtersten Been?

Kumm, lat uns tosam´n!
Ick kann as de Dam!
De Kreih, de speelt Fiedel,
denn geiht dat kandidel,
denn geiht dat mal schön
op de achtersten Been.

Lütt Matten gäv Pot;
de Foß beet em dot
un sett sick in´n Schatten,
verspies den lütt Matten;
de Kreih, de kreeg een
von de achtersten Been.